Een Reflectie op de Jom Kippoer-Oorlog van 1973

Jom Kippoer, de heiligste dag op de Hebreeuwse kalender, is een dag van vasten en bezinning. We hebben allemaal goede herinneringen aan het verbreken van het vasten met familie aan het einde van de Grote Verzoendag en kijken ernaar uit om Soekot te vieren. Deze dag wordt zo vereerd dat hij nooit wordt uitgesteld, zelfs niet als hij op de Sjabbat valt. Het staat centraal in het joodse geloof.

Hoewel de feestdag al eeuwenlang wordt geëerd en gevierd, valt Jom Kippoer van 1973 op als een pijnlijke en tragische datum. Over deze dag zal tientallen jaren worden gesproken, via verhalen die immense pijn, moed en heldhaftigheid bevatten. Op Sjabbat, 6 oktober 1973, brak de Jom Kippoer -oorlog uit en bracht een donkere herinnering aan deze anders gezegende dag.

De oorlog begon toen Egyptische en Syrische soldaten oprukten om land terug te winnen dat ze tijdens de beroemde Zesdaagse oorlog van 1967 hadden verloren. Israël werd gelijktijdig aangevallen aan de noordelijke en zuidelijke grens. De aanval werd bevolen door de toenmalige president van Egypte, Anwar el-Sadat. Hoewel hij vrede met Israël wilde sluiten, wist hij dat de slechte economie en het verloren land ongunstige vredestijdsomstandigheden voor de Egyptenaren zouden creëren. In plaats daarvan besloot hij Israël aan te vallen op de heiligste dagen.

Omdat de meeste Israëlische soldaten Jom Kippoer met hun families observeerden, waren er minder soldaten paraat om de inkomende legers te bestrijden. Wat daarna gebeurde is vernietiging en verlatenheid zoals we die nog nooit hebben gekend.

Batya deelt haar herinneringen aan deze oorlog: “Ik woonde twee huizen van de residentie van de premier. Zoals elke Jom Kippoer waren de straten verlaten en was er geen enkel voertuig op de wegen. Er waren geen communicatiemiddelen, omdat alle kanalen waren uitgeschakeld. Alleen de gelovigen die naar de synagoge komen en gaan, werden van tijd tot tijd op straat gezien. Iedereen was zwak en moe van het vasten.

's Middags hoorde ik voertuigen met razend tempo over de weg rijden. Ze bleven maar komen. Ik ging de veranda op om te zien wie op Jom Kippoer durfde te rijden en ontdekte dat de chauffeurs personeel en ministers waren die waren aangekomen bij het huis van premier Golda Meir.

We wisten dat er iets mis was, dus zetten we de radio aan om te horen wat er aan de hand was.”

Een IDF-woordvoerder op de radio zei: “Vanaf 14.00 uur vallen Egyptische en Syrische troepen de Sinaï en de Golanhoogten aan in de lucht en op het land. Na een reeks luchtaanvallen op onze buitenposten en krachtkampen, lanceerde de infanterie een grondaanval. Egyptische troepen staken op verschillende plaatsen het Suezkanaal over en Syrische troepen lanceerden een gepantserde en infanterieaanval langs de lijn in de Golanhoogten. IDF-troepen werken tegen de aanvallers en in beide sectoren zijn er gevechten in de lucht en op het land."

De rest is geschiedenis. Hoewel zijn vijanden Israël probeerden te vernietigen door deze verrassingsaanval, kreeg Israël gebieden die het nooit van plan was te veroveren. Egypte had het Sinaï-schiereiland en de Gazastrook verloren, Jordanië verloor de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) en Oost-Jeruzalem, en Syrië verloor de Golanhoogten. De overwinning van Israël ging ten koste van zware verliezen en de Israëli's bekritiseerden het gebrek aan paraatheid van de regering. Die tijd wordt nu beschreven als "een oorlog van zware dagen en zwaar van bloed."

Getuigenis van een Israëlische piloot:

Ik zat op een vlucht over het Suezkanaal. We waren op een missie om de Egyptische troepen te stoppen die met massa's tanks en soldaten probeerden de grenzen van Israël binnen te komen. Ik zag vanuit de cockpit de onvergelijkbare machtsbalans, honderden vijandelijke legertanks en duizenden Egyptische soldaten die naderden en vochten. Aan Israëlische kant waren er maar heel weinig strijdkrachten om de grenzen te beschermen. Van bovenaf leek het schokkend. Het zou kunnen eindigen in een Holocaust en de vernietiging van een hele staat, de staat Israël. Ik geloofde niet wat ik zag, en ik zei tegen mezelf, het kan niet zo zijn. Waar is de machtsbalans? Luchtmacht vliegtuigen gingen door met continue beschietingen en ik zag de duizenden Egyptische soldaten oprukken met bijna geen onderbreking en met weinig troepen soldaten en tanks aan Israëlische zijde. Toen zat ik in de cockpit en bad om een wonder. Ik ben een kibboets en ik ben opgeleid in een niet-religieuze kibboets. Maar ineens zie ik een geweldig schouwspel. Massa's Egyptische soldaten keren terug naar Egypte, tanks trekken zich terug. Sommige vijandelijke jagers hijsen een witte vlag en geven zich over, en ik begrijp niet wat er gebeurt. Ik sta versteld en vraag mezelf af, wat is daarbeneden aan de hand?

Dit tafereel is niet uit mijn geheugen gewist en ik herinner me dat ik later, toen de oorlog vergeten was in het betoog van de krijgers, hoorde wat er was gebeurd uit de getuigenissen van de Egyptische gevangenen.

Hier is het verhaal van de Egyptische kant: Toen de Egyptenaren oprukten naar Israël, zagen ze plotseling massa's Israëlische soldaten. Ze waren er zeker van dat ze in een val liepen waar ze niet levend uit zouden komen. Ze begrepen niet waar al deze soldaten vandaan kwamen. Uit angst en ongerustheid besloten ze zich over te geven.

Ik ben de piloot. Ik zag van bovenaf de machtsverhoudingen. Ik wist dat er een God in de hemel is, dat hij ons bewaakt met al zijn engelen. Dankzij zijn verdediging en tussenkomst hebben we de moeilijke en bloedige oorlog kunnen winnen.

De voorheen ongelovige piloot die de getuigenis aflegde, werd een oplettende en godvrezende gelovige na het wonder dat hij die dag zag.

Israël wordt omringd door vijanden. Ons bestaan is een getuigenis van Gods wonderen sinds de schepping, een eeuwigdurend verbond dat Hij sloot met Abraham en onze voorouders. Laat de Heer voor ons blijven strijden.

Mogen we altijd tijden van tragedie herinneren, zodat we degenen die zijn omgekomen eren en ervoor zorgen dat het kwaad van oorlog zich niet herhaalt.