Israël is niet onbekend met terreuraanslagen, en helaas lijden velen zelfs tientallen jaren later nog aan de verwoestende en levensveranderende fysieke en emotionele gevolgen van deze aanslagen.
Het verhaal van Gloria Riani, een overlevende van een terreuraanslag, is er een waarvan we zouden willen dat het nooit door haar verteld was.
Een uitstekende vrouw met een carrière in het Hillel Yaffe ziekenhuis, een echtgenote en moeder van vijf kinderen - het leven van haar en haar zoon werd op zijn kop gezet en zou nooit meer hetzelfde zijn.
Als ze terugdenkt aan die verschrikkelijke dag, kan Gloria haar hulpeloosheid niet verbergen en beschouwt ze zichzelf, in haar eigen woorden, als een "gebroken vat", niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk.
Gelukkig heeft Visie voor Israël het immense voorrecht gehad om Gloria en haar familie gedurende verschillende jaren, waaronder het afgelopen Pascha, financiële hulp te bieden voor de feestdagen.
Gloria en haar 17-jarige zoon, Doron, raakten gewond bij de bloedige aanval die op 12 juli 2005 plaatsvond bij de ingang van het winkelcentrum Sharon in Netanya, en sindsdien is hun leven ondraaglijk geworden.
Het was een warme julidag, en Gloria was bezig met de alledaagsheid van het leven - ze probeerde zonder succes de afspraak bij de tandarts van haar zoon Doron te verzetten.
Dus besloten ze het gat in hun schema te besteden aan een snel uitstapje naar het winkelcentrum Sharon, vlak bij hun huis. De kinderen hadden zomervakantie, en het winkelcentrum was overvol met inwoners van Netanya en honderden jongeren die de hitte misten om in het winkelcentrum rond te hangen.
Toen Gloria en Doron het winkelcentrum verlieten op weg naar hun afspraak, veranderde hun leven voorgoed. Gloria kwam als eerste buiten en ging op een bankje naast een man zitten terwijl ze een telefoongesprek voerde en wachtte tot Doron zou volgen. Vanuit haar ooghoek zag Gloria haar zoon, Doron, uit het winkelcentrum komen terwijl er commotie ontstond.
"Ik hoorde geschreeuw en commotie bij de ingang van het winkelcentrum, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan, en toen was het alsof de hemel was gevallen. Plotseling was er een enorme explosie; alles schudde, en ik werd een paar meter naar achteren geslingerd. Ik lag op de grond en voelde een enorme pijn in mijn rechterarm, en naast me lag de man die naast me op de bank was gaan zitten. Ik probeerde hem te verplaatsen - hij was dood. Op dat moment probeerde ik Doron te vinden. De kracht van de explosie deed hem in een andere richting vliegen. Ondanks de directe commotie zag ik hem naar me roepen."
De aanslag in het winkelcentrum Sharon in Netanya heeft een zware tol geëist. De terrorist die zichzelf opblies op de kruising bij het winkelcentrum was verantwoordelijk voor de dood van vier mensen en de verwonding van 94 mannen en vrouwen.
Sommige gewonden werden in kritieke toestand met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Gloria en Doron werden in twee verschillende ambulances met spoed naar het Laniado ziekenhuis gebracht, maar korte tijd later werd Doron vanwege zijn ernstige toestand per helikopter overgebracht naar het Hillel Yaffe ziekenhuis. Tussen de operaties door kreeg Gloria updates over de kritieke toestand van haar zoon, die ernstige verwondingen had aan zijn linkerbeen, lever, longen en oren.
"Net nu een moeder aan de zijde van haar zoon zou moeten staan, werd mij dit belet," zei ze. "Er is niets frustrerender dan hulpeloos te liggen, wetende dat mijn Doron mij nodig heeft, nu meer dan ooit - en ik kan hem niet redden."
De onmogelijke last van trauma
Sindsdien zijn er vele jaren verstreken, maar voor de familie Riani lijkt het alsof hun leven in de tijd is bevroren. Gloria en Doron, die zwaar gewond raakten, staan nog steeds tot hun knieën in het genezingsproces en de dagelijkse strijd van die traumatische en bittere dag.
" Het leven is één grote levende hel geworden", zegt Gloria, "van een normaal en stabiel gezin zijn we een door het lot getroffen gezin geworden, dat alleen nog maar leeft om een nieuwe dag te overleven. We zitten vast in een lus als gevolg van de aanval. Het voelt als een non-stop achtbaan die je heen en weer slingert en je hele familie dreigt te vernietigen."
Niet alleen is het genezingsproces pijnlijk geweest, maar ook bureaucratische problemen met Dorons nationale ziektekostenverzekering maakten het leven moeilijk en bijna onmogelijk. Terwijl hij genas en leed aan ernstige geestelijke schade, werd hij van de ene medische commissie naar de andere gestuurd en moest hij eindeloos vergaderen om de zorg te krijgen die hij nodig had.
"Ik heb een kind verloren. Hoewel Doron niet gedood werd bij de aanval, is hij als de levende dood. Dat is de enige manier waarop ik het kan beschrijven. We zijn op een dood spoor beland, en ik zie geen enkel lichtpuntje in het donker", voegt Gloria toe.
Hoewel Gloria en haar zoon de enigen van het gezin waren die bij de aanval gewond raakten, werd ook het leven van het hele gezin blijvend veranderd. Ze stopte met werken in het ziekenhuis en besteedde de meeste tijd aan medische behandelingen en de zorg voor Doron. De eerste twee tot drie jaar na de aanval moest haar man, Yaakov, een taxichauffeur, tussen de twee ziekenhuizen heen en weer rennen, naast de zorg voor hun andere vier kinderen thuis.
De medische behandelingen die voor haar en Doron nodig zijn, hebben het gezin in bittere armoede gebracht, verklaarde ze: "We hebben ons spaargeld uitgeput en opgemaakt... we leven van voorschotten en leningen. Medische behandelingen en apparatuur zijn duur... Ik zou liegen als ik zei dat er niet af en toe zelfmoordgedachten opkomen. Maar dan denk ik aan de kinderen en aan Doron en Yaacov, mijn man; ik weet dat er iemand is om voor te vechten."
Een sprankje hoop
Veel mensen zoals Gloria en haar zoon Doron hebben het er nauwelijks levend vanaf gebracht en hun families lijden enorm. Vaak raken hun gevallen verloren in het gezondheidszorgsysteem, en dat geeft hen het gevoel dat ze moeten vechten om gezien te worden en de hulp te krijgen die ze nodig hebben.
Het is onze missie om de gebrokenen, de gewonden en de getraumatiseerden te steunen en hun de hulp te bieden waar ze zo wanhopig om schreeuwen. Elk zorgpakket gevuld met voedsel, elke cadeaubon en elk sociaal evenement is als balsem voor een worstelende familie.
Genezing komt op grote en kleine manieren; het zit in de bewuste blik van medeleven wanneer je de overlevenden in de ogen kijkt, het zit in de zachte omhelzing en glimlach, en de wetenschap dat zij weten dat iemand hun pijn ziet en erom geeft.
Elk jaar biedt VvI hulp aan talrijke slachtoffers van terrorisme via verschillende sociale evenementen en projecten. Deze initiatieven omvatten zorg voor families en individuen, het toekennen van studiebeurzen aan studenten, het bieden van speciale steun aan families in nood, het faciliteren van deelname aan zomerkampen voor weeskinderen, het organiseren van workshops en het verlenen van algemene hulp.
Zonder de steun van partners, donateurs en vrienden zoals u zouden Gloria, Doron en haar hele familie zich nog steeds afvragen of iemand hun pijn herkent.
Door u weten ze dat we om ze geven.
