De Veerkracht Van Een Vader - Israël Verdedigen & Zijn Gezin Redden

Let op: Dit verhaal bevat zware details uit een persoonlijke getuigenis van de gruwelijke gebeurtenissen op 7 oktober 2023.


Kun je je voorstellen dat je 's ochtends vroeg wakker wordt door schietgeluiden en een spervuur van raketten? Dit is wat Hezi en duizenden anderen in Israël ervoeren op 7 oktober 2023.

Hezi is vader van twee dochters en woont in de stad Sderot, vlakbij de grens met Gaza. Hij heeft 27 jaar ervaring in de veiligheidsdiensten, was officier in de Shabash (de Israëlische gevangenisdienst) en lijdt aan PTSS als gevolg van terreuraanslagen. Aan het einde van Operation Tsuk Eitan in 2014, was Hezi een officier bij de reservisten en was hij getuige van de dood van een jonge jongen tijdens een terreuraanslag. Daar hield hij een ernstig geval van PTSS aan over.

Visie voor Israël ontmoette Hezi voor het eerst via een organisatie die terreurslachtoffers in Israël helpt. We steunen Hezi en zijn familie al verschillende jaren en we zijn vereerd dat we hen en vele anderen in deze oorlog mogen blijven steunen. Ondanks zijn strijd met PTSS liet deze dappere vader zich er niet door weerhouden om zijn land en zijn gezin te verdedigen op die afschuwelijke zaterdagochtend.

Op een typisch vredige Shabbatochtend was Hezi van plan om een ochtendrondje te gaan hardlopen, toen hij plotseling de geluiden hoorde van intens raketvuur, vergezeld van een uniek geluid van schieten. Hij herkende het geluid van het schieten als het afvuren van zware wapens en zei meteen tegen zijn broer: 'Luister, er zijn terroristen in Sderot.’

Rond 7.30 uur 's ochtends belde hij het leger en het zuidelijk commando, maar er werd niet opgenomen. Hezi legde uit wat hij vervolgens deed: 'Ik belde een hogere officier die ik erg respecteer. Hij is een religieus persoon en normaal gesproken neemt hij de telefoon niet op op Shabbat. Maar deze keer deed hij dat wel. Hij dacht dat ik het met hem over de raketten wilde hebben, maar ik zei tegen hem: ‘Welke raketten? Er zijn hier ISIS-terroristen met voertuigen. Hij zei tegen me: 'Hezi, misschien heb je nog steeds een trauma van de raketaanval omdat je PTSS hebt. Probeer te kalmeren.'“

Hezi nam meteen foto's van de terroristen buiten en stuurde die naar de agent. Hij filmde ook een jeep vol terroristen die op een Israëlisch politievoertuig schoot. Dezelfde jeep schoot ook in zijn richting omdat ze hem door het raam zagen. De beelden die de wereld op tv heeft gezien, waren een levende nachtmerrie en realiteit voor Hezi en duizenden Israëli's die in de buurt van Gaza wonen.

Toen Hezi deze beelden naar de agent stuurde, begreep hij al snel dat er geen strijdkrachten klaarstonden om deze terroristen te bestrijden. Er waren maar een paar politieagenten in het station en op de foto's kun je de heldhaftige politieagenten op het dak van het station zien vechten voor hun leven.

Op dat moment wist Hezi dat hij op de een of andere manier moest helpen. Dus het eerste wat hij deed, was het Israëlische legeruniform aantrekken dat hij nog had van de reservisten. Hij was geen reservesoldaat meer, maar hij bewaarde zijn uniform voor momenten als deze. Ook al had hij zijn uniform aan, hij had geen wapen. Hij stond klaar om de IDF-soldaten te helpen als ze aankwamen, maar verrassend genoeg kwamen er geen soldaten.

In plaats daarvan kwamen de Magav (grenspolitie) tactische troepen en de Sayeret Matkal (commando eenheid van de generale staf) officier en vroegen Hezi waar de terroristen heen gingen. Hezi reed met het kleine team mee en leidde hen naar het politiebureau, waar de terroristen naartoe gingen. Op een gegeven moment keek Hezi naar een van de officieren en zei: ‘Vriend, ik hoor bij jullie, ik heb alleen geen wapen’. Hezi legde uit: ‘Hij gaf me zijn pistool en hij nam zijn automatische pistool. En toen begreep ik dat ik me bij het gevecht aansloot omdat er geen strijdkrachten waren. Er waren 30-40 terroristen zonder [IDF] strijdkrachten!’

Toen ze bij het politiebureau aankwamen, zagen ze de politie van Magav vechten. Ze beheersten de gevechten, inclusief de infiltratie in het gebouw en het uitschakelen van de terroristen. Plotseling was er een enorme explosie die Hezi raakte en hij verloor het bewustzijn. Naast hem stond een politieagent die zwaar gewond was met granaatscherven in zijn hoofd. Ze werden allebei naar het Soroka ziekenhuis gebracht.

Hezi werd wakker in het ziekenhuis. Er was veel verwarring onder het personeel en het systeem was overbelast. Terwijl Hezi daar in het ziekenhuisbed lag, kon hij veel soldaten en politieagenten van verschillende eenheden zien, allemaal doorboord met geweerschoten. De beelden van hun gezichten waren afschuwelijk. Er waren kleine kinderen - doodsbang door de beelden die hun onschuldige ogen te zien kregen. De ouders hielden hun kinderen nog vast en overal lag bloed. Toen hij zag hoe wanhopig deze mensen eruitzagen, zei Hezi: ‘Dokter, waarom ben ik hier? Mensen hebben dit bed nodig.’ De dokter vertelde hem dat hij een CT-scan van zijn hoofd nodig had.

Nadat Hezi medisch was behandeld, hoorde hij geruchten over vrouwen en kinderen die werden ontvoerd en naar Gaza gebracht. Terwijl hij in het ziekenhuisbed lag, ontving hij een bericht van zijn jongste dochter (13), die met haar oudere zus (16) en moeder (Hezi's ex-vrouw) in Kibboets Mefalsim was. Het bericht luidde: ‘Abba, ik ben bang om hier te zijn. Er is een schietpartij hier in Kibboets Mefalsim. Er wordt geschoten Abba, Abba. Antwoord mij. Ik ben bang.’

Kun je je de gedachten voorstellen die door Hezi's hoofd spookten over wat er met zijn dochters zou kunnen gebeuren?

Zodra de dokter terugkwam, vroeg Hezi of hij weg mocht. De dokter controleerde hem nog een laatste keer en liet hem toen gaan. Hezi haastte zich het ziekenhuis uit en sprong in de dichtstbijzijnde jeep die vol bloed zat van soldaten die er net waren gekomen.

Toen Hezi naar de kibboets reed, was hij geschokt door wat hij zag. Overal op de weg lagen lichamen, zo erg zelfs dat hij moest uitwijken om niet over lijken te rijden. Hezi herinnert zich: ‘Ik reed als een gek naar Kibboets Mefalsim om mijn dochters te redden. Ik sloot me daar ook aan bij de gevechten met de soldaten en de lokale alert-eenheid. We vochten bij de toegangspoort van de kibboets en toen kon ik naar binnen om mijn meisjes te bereiken!’

Toen hij eindelijk bij zijn meisjes aankwam, zag hij hoe doodsbang ze waren. Ze hadden zich 18 uur lang met hun moeder in de veilige bunkerkamer verstopt. Hezi slaagde erin ze te redden en uit de kibboets te krijgen.

Toen hij om zich heen keek in Kibboets Mefalsim, zag hij tientallen terroristen op motorfietsen die neergeschoten werden door de plaatselijke alert-eenheid en het leger. Wonder boven wonder kwamen de terroristen niet in de huizen van de bewoners. De lokale eenheid en het leger sloegen de handen ineen om de terroristen te doden die probeerden de mensen in de kibboets te vermoorden en te ontvoeren. Er was ook een schietgevecht bij de poort van de kibboets, waar veel terroristen probeerden binnen te komen. Dankzij de moed van de alarmtroepen werden Kibboets Mefalsim en Hezi's familie gered.

Toen Hezi zijn meisjes uit de kibboets redde, grepen ze wat ze konden meenemen en renden voor hun leven. De jongste dochter bracht haar tablet mee die ze een jaar geleden als Bat mitswa geschenk van Visie voor Israël had gekregen op de jaarlijkse Bar/Bat mitswa viering. Maar in de haast viel het tablet en het brak.

Na dit alles nam Hezi contact met ons op en vroeg ons om hulp. Zijn financiële situatie was al moeilijk, maar na de gebeurtenissen van 7 oktober werd het nog erger. Hij vroeg om 2 tablets, één voor elk van zijn dochters, zodat ze konden deelnemen aan afstandsonderwijs. Ze hadden ook basisbehoeften nodig, zoals kleding, schoenen en hygiëne-producten. We konden de meisjes tablets geven en we gaven Hezi ook een laptop, zodat hij weer naar school kon gaan, en cadeaubonnen om wat basisbehoeften te kopen.

Als je Hezi vraagt hoe het met hem gaat, antwoordt hij ‘..levend van buiten, maar dood van binnen.’ Hij zei ook: ‘Deze beelden achtervolgen me non-stop en ik lijd aan extreme angst en lange slapeloze nachten.’ Wat hij en vele anderen hebben meegemaakt en gezien op 7 oktober is onvoorstelbaar. Al deze gruweldaden, afschuwelijke herinneringen en beelden hebben hem en duizenden anderen diep geschokt.

Laten we eerst voor hen bidden. Bid dat God zijn volk bevrijdt van deze afschuwelijke beelden en trauma's die ze tijdens deze oorlog hebben meegemaakt. Laten we ook bidden voor de gegijzelden die zijn vrijgelaten en voor degenen die nog steeds worden vastgehouden.

Uit een onderzoek blijkt dat 84% van de Israëlische kinderen en 40% van de ouders emotioneel lijden onder de oorlog.

Dit is het moment om in actie te komen en Israël te laten zien dat we achter haar staan tijdens deze oorlog. Sluit je aan bij Visie voor Israël om te voorzien in de praktische behoeften van Israëli's, zoals Hezi en zijn familie, terwijl we ons door deze oorlog heen vechten!