Moed en geloof te midden van chaos en dood

***Disclaimer: dit getuigenis bevat enkele grafische details over verwondingen en dood als gevolg van de oorlog. Lees deze informatie voorzichtig als u gevoeliger bent voor deze details. De echte naam van de veiligheidscoördinator is veranderd in Oren.

Het is één ding om via het nieuws over de oorlog te horen, maar het heeft een andere impact als je erover hoort van iemand die daadwerkelijk op het slagveld aanwezig was. Batya kreeg de gelegenheid om de veiligheidscoördinator van Shlomit uit de Eshkol-regio nabij de grens met Gaza te interviewen. Hij deelde zijn verhaal tijdens een speciaal evenement, waar Visie voor Israël voorraden schonk aan de 32 noodteams in de regio Eshkol.

Laten we nu op 7 oktober 2023 de Shlomit kibboets betreden, om een glimp op te vangen van wat Oren, de veiligheidscoördinator, die dag heeft meegemaakt.

‘We zijn hier in de omgeving aan ze gewend (de rode waarschuwingslichten). Dan gaan we de schuilkamer in en uit, en gaan dan verder met ons leven. Maar toen (die ochtend) kwam er geen einde aan en ik, als Ravshatz (veiligheidscoördinator), wilde controleren wat er buiten mijn huis aan de hand was. Zodra ik de Mamad (schuilkelder) verliet, kreeg ik berichten (over alles wat er gaande was). Een raket raakte een van de huizen van onze buren, maar een seconde voordat de raket insloeg, gingen ze de schuilkelder in. Het huis was aanzienlijk beschadigd, maar (gelukkig) waren ze ongedeerd. De raad en ons speciale bataljon zeiden dat ze een paar terroristen bij Kerem Shalom hadden gezien.‘

Op dat moment dacht Oren dat het leger zou komen om deze situatie af te handelen. Hij was zich echter nog steeds aan het voorbereiden voor het geval de IDF-soldaten versterking nodig hadden. Hij bracht zijn EHBO-ploeg op de hoogte van de berichten die hij ontving en vertelde hen dat hij door de buurt ging rijden. Twee van zijn goede vrienden en buren: Boaz, Oren's plaatsvervanger en paramedicus, en Oz Sasson, een commandant van de noodploeg, arriveerden al klaar in hun uitrusting zonder dat Oren hen zelfs maar had gevraagd om te komen.

De eerste plaats die ze controleerden was het huis dat werd getroffen door een raket.

Terwijl ze door de kibboets bleven rijden, luisterden ze naar de portofoon. Ze hoorden veiligheidscoördinatoren berichten over terroristen die infiltreerden in veel Israëlische gemeenschappen nabij de grens met Gaza en zeiden: ‘Terroristen gaan van huis tot huis, zuiveren de huizen, en als het leger niet komt, zullen ze de hele kibboets afslachten…’

Oren vertelt van moment tot moment wat er daarna gebeurt:
‘Het was als een grote golf, een tsunami die langzaam aan kracht won… Om 07.38 uur hoorde ik Lotem (de veiligheidscoördinator van Eshkol) vertellen dat hij een ontmoeting had gehad met terroristen in Pri-Gan. Toen zei hij: 'Ik ben gewond, ik verbreek de verbinding’. Ten eerste weet ik dat hij niet de veiligheidscoördinator van Pri-Gan is, dus als hij dit heeft gemeld, betekent dit dat hun veiligheidsleider er niet is. En als Lotem de verbinding verbreekt, betekent dit dat er niemand anders is om te helpen. Ik weet ook dat het beveiligingsteam in Pri-Gan niet sterk genoeg is om deze beproeving te doorstaan, dus ik wist dat als we daar niet heen zouden gaan, er een bloedbad zou plaatsvinden…‘

Oren worstelde met de gedachte zijn eigen kibboets te verlaten om voor een andere te gaan vechten, vooral omdat hij wist dat de terroristen zich snel per motorfiets voortbewogen. Hij besloot de helft van zijn sterke team bij Shlomit achter te laten. Zonder aarzeling sloten zijn twee vrienden Boaz en Oz zich bij hem aan om in Pri-Gan te vechten. Toen ze in Pri-Gan aankwamen, hoorden ze schieten en explosies en beseften ze al snel dat het een strijd was tussen burgers en terroristen. Ze gingen dapper op weg naar de terroristen en onderweg kwamen ze in contact met een lid van de noodploeg van Pri-Gan die uit zijn huis kwam.

Ze gingen samen voor een verrassingsaanval op de terroristen. Oz en Boaz waren de eersten die de terroristen identificeerden, dus begonnen ze te schieten en de terroristen schoten terug. Sommige terroristen gooiden granaten en schoten op hen, waarbij Oz en Boaz gewond raakten. Oz kreeg een kogel in zijn dij en Boaz kreeg een kogel in zijn rug.

Oren herinnert zich dit gruwelijke moment toen hij zag dat zijn twee trouwe vrienden gewond raakten: 'Boaz vertelt me: 'Ik heb niet veel tijd meer om te leven'. Ik hoorde hem zeggen: '5-6 minuten'... hij begon het 'Shma'-gebed uit te spreken en begon te biechten. En ik zeg tegen mezelf: 'Als Boaz me vertelt dat hij niet veel tijd heeft, weet hij wat hij zegt, want hij is paramedicus.' Ik ga in de reddingsmodus en denk: 'Ik heb maar 5-6 minuten. Hoe doe ik dit? Ik moet naar het voertuig zien te komen, zonder dat de terroristen het merken, Boaz en Oz inladen en ze uit de gevarenzone redden.' Dan zegt Oz tegen mij: 'We moeten hulp zoeken'. Dus zeg ik tegen hem: 'Roep degene die we nodig hebben’.'

Direct na de hulpoproep begon een team van Shlomit richting Pri-Gan te rijden. Deze mannen begrepen dat elke seconde belangrijk was voor redding en strijd. Op hun weg naar ons, kwamen ze de terroristen tegen. Eén persoon werd geraakt door een kogel die zijn arm doormidden sneed en instortte. Aan de andere kant van de straat werd een andere persoon in zijn been geschoten. Oren ontmoette de andere veiligheidscoördinator achter in een huis en zij gingen samen vechten en redden wie ze konden. Toen Oren de straat op ging, zag hij dat een van de jongens bij een van de gewonde teamleden was en hem dekte. Hij was dankbaar hem levend te zien en nam zich in zijn hart voor om de reddingsmissie te voltooien.

Ondertussen was een ander lid van de noodploeg onderweg gegaan om te helpen, maar werd onderweg vermoord. Nog eens vier leden van de noodploeg uit Shlomit kwamen helpen.

Op dit punt vraag je je misschien af wie de familie en gemeenschap van Oren in Shlomit beschermt. Deze sterke gemeenschap van Shlomit had twee leden van hun noodploeg uitgerust met wapens, samen met verschillende andere dappere bewoners die klaar waren voor de strijd met hun pistolen. Ze kwamen allemaal samen om de nederzetting te beschermen.

Terug bij Pri-Gan werd de strijd heviger toen de terroristen begonnen te schieten op twee teamleden die zich verstopten naast een zeer smalle elektrische pilaar. De terroristen schoten met zoveel precisie en doodden hen beiden. Oren legt uit: 'Toen ik door de verrekijker keek, zag ik dat Reuven werd gedood, en ik bleef achter met Moshe en met Michael, die zwaar gewond is…' Oren nam contact op met de hulpdiensten en vroeg om hulp, en zij vertelden hem dat het leger onderweg was. Er kwamen een paar soldaten opdagen, maar ze wilden wachten tot er meer soldaten ter versterking kwamen. Het duurde enige tijd, maar uiteindelijk verenigden de soldaten en de noodploeg zich om de terroristen te bestrijden en kon Oren de reddingsmissie voltooien, waarbij drie mensen werden gered.

Op dat moment was Oren verbaasd dat zijn vrienden überhaupt nog leefden, maar hij wist dat ze wel snel naar het ziekenhuis moesten. Tegelijkertijd trokken de terroristen zich terug vanwege gebrek aan munitie, verwondingen en angst voor het aantal soldaten dat tegen hen zou komen vechten. Wonder boven wonder raakte geen enkele inwoner van Pri-Gan lichamelijk gewond! De 25 bewoners van Pri-Gan bevonden zich in 4 huizen binnen de schuilkamers. Oren en zijn team vochten heldhaftig tegen de terroristen en beschermden de bevolking van Pri-Gan.

Oren en zijn team brachten de mensen uit de schuilplaatsen naar meer beschermde gebieden, evacueerden de gewonden en verzamelden degenen die het leven lieten terwijl ze dapper tegen de terroristen vochten. Uiteindelijk keerde de veiligheidscoördinator van Pri-Gan terug en kreeg met hulp van de soldaten zijn verantwoordelijkheid weer terug.

Na alles wat er was gebeurd, wilde Oren graag terug naar Shlomit om te zien hoe het met zijn familie en gemeenschap ging. Zodra hij terugkwam, begon hij hen voor te bereiden op een aanvalssituatie. Hij en zijn team deelden het vreselijke nieuws van de drie mannen uit Shlomit die sneuvelden in de strijd, en de vier mannen uit Shlomit die gewond raakten in Pri-Gan. Dit was zo moeilijk, vooral omdat ze zulke goede vrienden en buren waren.

Oren rondt het verhaal af met de woorden: ‘Alle eer gaat naar de noodploeg van Shlomit, en naar de Almachtige God die ons de kracht heeft gegeven.’

Dit is slechts één van de vele gruwelijke getuigenissen van 7 oktober 2023. Wij erkennen Gods machtige hand en deze dappere mannen die hun uiterste best deden om de gemeenschappen van Pri-Gan en Shlomit te beschermen. Wij eren Oren, zijn noodploeg, en de vele dapperen die hebben gevochten om deze natie te beschermen.

Blijf alstublieft bidden voor alle families die dierbaren hebben verloren tijdens deze oorlog, en voor de soldaten die blijven vechten in deze lange en moeilijke oorlog. En bid dat de Heer doorgaat met vechten voor Israël en ons redt van onze vijanden om ons heen.

We herdenken ook de 133 gegijzelden en bidden voor hun vrijlating uit de handen van Hamas – baby’s, kinderen, moeders, jonge vrouwen, mannen en ouderen. Moge God ze bevrijden en mogen we ze snel naar huis zien komen!